Αλήθειες και μικρά ψέματα - Γράφει ο Ευάγγελος Πάλλας

Πάντα πίσω από μια μεγάλη αλήθεια κρύβεται ένα ψέμα, και πίσω από ένα μεγάλο ψέμα μια αλήθεια, αλλά για να ξεχωρίσεις αυτά τα δύο ποιοτικά στοιχεία, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα, εσύ ο ίδιος να αποδεσμευθείς από ιδεοληψίες και μιντιακές εξαρτήσεις, αλλά πάντα καταλήγεις να πιστεύεις στο ψέμα. Γιατί η αλήθεια σε πονάει.

Ας πούμε όμως μερικές αλήθειες και «μικρά ψέματα». Αλήθεια είναι ότι ο λαός συνήθισε στην προδοσία, προδόθηκε,  ξεπουλήθηκε. Αλήθεια όμως είναι ότι θα μπορούσε να έχει κάνει περισσότερα για να μην φτάσει σε αυτό το σημείο. Συνηθίσαμε στα ψέματα και στις «αλήθειες» που καμία φορά μπερδεύονται σε κάποιες έννοιες που έχουν δύο όψεις της πραγματικότητας. Υπάρχουν ελπίδες ότι η σημερινή κατάσταση θα αλλάξει; Μισό ψέμα, ίσως  μισή αλήθεια.

Όταν  μια κοινωνία συνηθίζει να αρέσκεται στα μιντιακά μηνύματα, είναι  σε θέση να δεχθεί οποιαδήποτε  μορφή καταστολής. Λιγότερα από ένα μήνα από την έναρξη της πανδημίας βρισκόμαστε ήδη αντιμέτωποι με μια  ρατσιστική πανδημία πιο θανατηφόρα και απάνθρωπη. Ο φόβος και η εθνική συσπείρωση είναι δυο πράγματα που πάνε μαζί.

Μένουμε  σπίτι, αυτό  το  ακριβοπληρωμένο μήνυμα, μας λέει ότι πίσω από κλειστές πόρτες, κρύβονται  απαράδεκτες συνθήκες διαβίωσης. Χιλιάδες  θύματα ενδοοικογενειακής βίας παραμένουν εγκλωβισμένα, παλεύοντας  με τη  σιωπή και την απομόνωση. Όταν την ίδια ώρα άστεγοι, μετανάστες ζουν σε άκρως  επικίνδυνες συνθήκες. Όταν η κοινωνία έχει συνηθίσει, δεν μένει  περιθώριο αντίστασης σε ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Η αλήθεια είναι ότι  χρόνια τώρα η κοινωνία  βιώνει αλλεπάλληλα καθεστώτα έκτακτης ανάγκης. Τα κράτη χρησιμοποιούν τις μεθόδους σαν μια ευκαιρία εξέτασης της κυριαρχίας τους.

Αυτή η πανδημία και η αντίδραση τόσο της αστικής εξουσίας, όσο και των συστημικών ΜΜΕ δείχνουν την ικανότητα του καπιταλισμού να παράγει το δικό του ιδεολογικό προφίλ,  κερδοσκοπία απέναντι στη ζωή. Ειδικά όταν βρίσκει κοινωνίες αδύναμες να αντιπαρατεθούν στον φόβο και  την τρομολαγνεία.

Στην παρούσα κρίση, ο καπιταλισμός υποβαθμίζει και υποτιμά εκείνους που πραγματικά παράγουν έργο. Ιατρούς νοσηλευτές, εργαζόμενους στον τομέα υγείας. Όμως η παρούσα πανδημία, καθιστά σαφές ότι η κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς αυτούς τους παράγοντες. Όποιος πολίτης αμφισβητήσει τα περιοριστικά – αστυνομικά μέτρα, κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί απλά «ανεύθυνος πολίτης».

Η αποδοχή των μέτρων (75%) συστημικά ΜΜΕ στις μετακινήσεις  και καταγραφή των δεδομένων από τα υπαγορεύεται από τον φόβο και την κοινή λογική, όπως την έχει εκφράσει η επιστημονική κοινότητα σε όλο τον κόσμο, μεταφράζεται αυτόματα σε αποδοχή της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης. Είναι τραγικό.

Ξέρουμε ότι δεν είναι τόσο απλό να κατανοήσουμε ότι ο φόβος δεν μας  επιτρέπει να αντιληφθούμε ότι πίσω από τα αυστηρά περιοριστικά μέτρα, κρύβεται ένα σχέδιο μελλοντικής καταστολής με μέτρα οικονομικά αλλά και ασφαλείας. Οι κοινωνίες που συνηθίζουν σε παρόμοιες καταστάσεις εδώ και πολλά χρόνια, δεν  θα καταλάβουν όλα τα μελλούμενα.

Αν παραμείνει κανείς  σε αυτή την εικόνα θα μπορέσει να αποκρυσταλλώσει τη βαρβαρότητα της εποχής, την εικόνα των σύγχρονων «στρατοπέδων συγκέντρωσης».  Η διαχείριση εκατομμυρίων πολιτών με όρους εγκλεισμού είναι ένα στέρεο μοτίβο στη σύγχρονη ιστορία, τους αφαιρείται η ανθρώπινη υπόσταση συνεπώς και η πολιτική υπόσταση.

Τι γίνεται,  όμως με όλη  την κατάθλιψη που φαίνεται να κυριαρχεί σε όλους τους εγκλωβισμένους; Ξυπνάς το πρωί νιώθοντας  εξαντλημένος, κοιτάς  στον καθρέπτη ένα πρόσωπο άσχημο, κάθεσαι στο γραφείο σου και κοιτάς μια οθόνη εικονικής πραγματικότητας. Όλα φαίνονται να έχουν κανονική ζωή. Τα 80 τ.μ. σου φαίνονται μια θλιβερή καρικατούρα.  Δυστυχώς ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει.

Είναι μια εποχή σκοτεινή. Ένα μεγάλο παγκόσμιο πείραμα διεξάγεται. Ο καπιταλισμός στην πλειοψηφία του, ξαφνικά εμφανίζεται να ανησυχεί για την επέλαση της πανδημίας, εκδηλώνοντας μια υπερβολική  «ευαισθησία» για την ανθρώπινη ζωή, όταν  τα προηγούμενα χρόνια αντιμετωπίζονταν ως εμπόρευμα.

Η κυρίαρχη  προπαγάνδα  και η αμειβόμενη «ενημέρωση»  βομβαρδίζει μια κοινωνία που έχει συνηθίσει τη πάντα. Υπακοή – υποταγή.

Οθόνες, εφημερίδες ραδιόφωνα και κάθε μέσο, βομβαρδίζει τρομοϋστερικά μια κοινωνία του καναπέ.

Η πανδημία του κορωνοϊού κάποια στιγμή θα τελειώσει, με την ανακάλυψη του φαρμάκου και του εμβολίου. Είναι κάτι που εύχεται (σχεδόν) όλος ο πλανήτης. Το «σχεδόν» αφορά τους υπουργούς Οικονομικών, όλων των κρατών, οι οποίοι θα κληθούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο την «επόμενη μέρα». Σήμερα οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο διαθέτουν πακτωλό τρισεκατομμυρίων για την ανάσχεση των οικονομικών επιπτώσεων του κορωνοϊού. Πέρα από το ερώτημα πού βρέθηκαν ξαφνικά τόσα χρήματα, υπάρχει και ένα άλλο, πιο «καυτό». Ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό; Με την εμπειρία των προηγούμενων κρίσεων, ανά τον κόσμο και ειδικά στην Ελλάδα, η απάντηση είναι γνωστή.