Ο άλλος Πολιτισμός….

Τη φωτογραφία αυτή τη μάζεψα μαζί με κάποιες άλλες μέσα από ερείπια. 

Λίγο πριν ολοκληρωθεί την κατεδάφιση και φορτωθούν στο φορτηγό τα μπάζα. Ανάμεσα στα μπάζα, μπάζα και αυτά τα «άχρηστα χαρτιά».

Προσπάθησα, όσο μπορούσα, όσο μου επέτρεπαν οι συνθήκες και ο χρόνος, να σκαλίσω ανάμεσα σε χώματα, λάσπες και σκουπίδια και να τραβήξω ό,τι μπόρεσα.
Όλα αυτά έγιναν πριν μερικά χρόνια όταν η σοφή Δημοτική Αρχή του Δήμου της Βέροιας αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή το μεγαλόπνοο σχέδιο διάνοιξης της οδού Αφροδίτης. 

Ένα σχέδιο το οποίο μάλλον το παρέλαβε ως κληρονομιά από την προηγούμενη σοφή Δημοτική Αρχή και τις εμμονικές φαντασιώσεις της.

Την ίδια μέρα έγραψα ένα σχόλιο. Λίγες μέρες αργότερα έλαβα την «απάντηση» στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου. 

Με ύφος εξαιρετικά απαξιωτικό και με απύθμενη ειρωνεία ο «μέτρ του είδους» μίλησε για «κάποιους» που «γράφουν διάφορα, για τοπόσημα και τέτοια»….

Από τότε πέρασαν μερικά χρόνια. Τι έχει γίνει όλο αυτό το διάστημα; Απολύτως τίποτα…

Οι φουριόζοι διάδοχοι της δημοτικής Αρχής των αναπλάσεων, απ’ όλο το έργο της φουριόζικης διάνοιξης, γκρέμισαν ένα κτίσμα και μάλιστα ένα από τα τοπόσημα της πόλης. Την παλιότερη σε λειτουργία ταβέρνα,  «του Κωσταλάρ» που ξεκίνησε να λειτουργεί προπολεμικά…

Την κατεδάφισαν λες κι ήταν κανένα άχρηστο παράπηγμα… 

Τί έγινε μετά; Από τότε στη θέση της χάσκει ένα άσχημο χωμάτινο βαθούλωμα το οποίο χρησιμοποιείται σαν χώρος στάθμευσης.  Η διάνοιξη του δρόμου όχι μόνο δεν προχώρησε, αλλά και η κυκλοφοριακή κατάσταση χειροτέρεψε.

Παρ’ όλα αυτά στον Δήμο που αγγίζει την τελειότητα, όποιος τολμήσει και μιλήσει για λάθος αντιμετωπίζεται πιο επιθετικά ακόμη και από την απόπειρα προσωπογραφίας του Μωάμεθ. Η κριτική στην «Υψηλή Πύλη» δεν είναι απλώς ένα σοβαρό ατόπημα, αλλά μια άκρως επικίνδυνη πράξη…

Προσπάθησα με όσα συμβατικά μέσα διέθετα να καθαρίσω τις φωτογραφίες που τράβηξα μέσα από τα μπάζα… Μαζί με σκέψεις για την ακόμη μια φορά, «κονταρομαχία» από τις αγιοποιημένες πολιτιστικές ιδιοφυίες…

Την αφ’ υψηλού κριτική για τον πολιτισμό της γκλαμουριάς, του «φαίνεσθαι», της αυτοπροβολής και της «δηθενιάς».

Με τους καρεκλοκένταυρους του πολιτισμού της αντιμισθίας, του «ξερολισμού» και του «καισαρισμού»…

Δεν διεκδίκησα ποτέ θέση στις πρώτες σειρές των θεάτρων και των παραστάσεων, αυτόν τον «πολιτισμό» των δημοσίων σχέσεων και της αυτοπροβολής ποτέ δεν τον έμαθα, και ουδέποτε με γοήτευσε…

Υπάρχει και ένας άλλος πολιτισμός. Αυτός ο πολιτισμός που εμπεριέχει μέσα στο μεδούλι του την έννοια του σεβασμού. Ο πολιτισμός που ξέρει να σέβεται και μια ψηφίδα από ένα ψηφιδωτό, που αναγνωρίζει την αξία μιας ταπεινής γωνιάς, μιας ξεχαρβαλωμένης πόρτας στη μπασιά ενός τόπου γεμάτου αναμνήσεις.

Πολιτισμός είναι το πως φέρεσαι στη μνήμη… Πολιτισμός είναι να ανασύρεις τη μνήμη μέσα από τις λάσπες…

Δ. Καρολιδης

Σχετικά:

Η ιστορική μνήμη και τα τρελά της Βέροιας