Εν Βεροία τω καιρώ εκείνω – 17 Δεκεμβρίου 2005: Δημοτική ολομέλεια του ΠΑΣΟΚ που γύρισε σελίδα στο Δήμο Βέροιας (φωτογραφίες αρχείου)

Στις 17 Δεκεμβρίου 2005 πραγματοποιείται η Δημοτική Ολομέλεια του ΠΑΣΟΚ για την ανάδειξη του υποψήφιου δημάρχου στις εκλογές του 2006.

Η διαδικασία διεξάγεται κάτω από τη βαριά σκιά της εσωκομματικής ρήξης για τον υποψήφιο Νομάρχη καθώς μαίνεται η κόντρα μεταξύ Χασιώτη και Γαβριηλίδη.

Ο Ανδρέας Βλαζάκης έχει δώσει δημόσια το προσωπικό του «χρίσμα» στον Σάββα γύρω από τον οποίο συσπειρώνεται το λεγόμενο «παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ».

Ο Γιάννης Χασιώτης μετά από 8 χρόνια ομολογουμένως επιτυχημένης θητείας στη αξίωμα του δημάρχου, αφήνει να περάσουν τέσσερα χρόνια μέχρι να επανεμφανιστεί και πάλι στο πολιτικό προσκήνιο, κάτι που δίνει λαβές για σχετικά σχόλια. Σε κάθε περίπτωση, υποστηρίζεται από την επίσημη έκφραση του κόμματος και προσπαθεί να πάει στις εκλογές μέσα από διαδικασίες κομματικής «νομιμότητας». 

Η κομματική ρήξη είναι στο αποκορύφωμά της όταν τίθεται  ζήτημα υποψηφίου για τις δημοτικές εκλογές. 

Η Χαρίκλεια Ουσουλτζόγλου ολοκληρώνει ήδη μια θητεία στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς ηγήθηκε του ψηφοδελτίου στην εκλογική αναμέτρηση του 2002, όπου ηττήθηκε ξεκάθαρα από τον Χρήστο Σκουμπόπουλο.

Η υποψηφιότητά της το 2002, η οποία σε άλλες εποχές θα προκαλούσε θυμηδία, προκύπτει μέσα από το εντελώς «περίεργο» για τα «στρατηγικά» χαρακτηριστικά του ΠΑΣΟΚ, κενό που δημιουργείται, συνέπεια της κομματικής απορρύθμισης μετά το «πραξικόπημα» κατά την εκλογή του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου το 2001.

Ουσιαστικά η 7η Ιανουαρίου 2001 έμελλε να είναι η αλλαγή σελίδας στην μέχρι τότε «κομματική κανονικότητα». Η απορύθμιση εκείνη προκάλεσε το απαραίτητο κενό για την εμφάνιση νέου «δυναμικού» το οποίο ή δεν βρισκόταν καν στην «κομματική επετηρίδα» ή βρισκόταν πολύ χαμηλά.

Σε ένα κομματικό «τοπίο» πλήρους αμηχανίας και ανετοιμότητας για την μετά Χασιώτη εποχή,  η κ. Ουσουλτζόγλου εμφανίστηκε ως «διαθέσιμη» άνευ άλλου ενδιαφερομένου και πήγε σε μια σχεδόν σίγουρη ήττα από την οποία η ίδια ήταν η μόνη νικήτρια.

Από την επομένη των εκλογών του 2002 ήταν επικεφαλής δημοτικής παράταξης και πλέον συνομιλήτρια με θεσμικό ρόλο.

Μοιραία και φυσιολογικά μπήκε «οδηγός» στα κομματικά πράγματα που αφορούσαν το Δήμο Βέροιας, έχοντας μάλιστα στην δημοτική της ομάδα όχι ιδιαίτερα προβεβλημένα μεν, αλλά «φρέσκα» κομματικά «φυντάνια» που διψούσαν για… δράση.

Με τον πόλεμο να μαίνεται σχετικά με  τις Νομαρχιακές εκλογές, στο ΠΑΣΟΚ ήταν κάτι περισσότερο από σαφές ότι μια ρήξη και γύρω από το Δήμο Βέροιας θα ήταν τουλάχιστον καταστροφική.

Έτσι όλη η αγωνία και το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στο να σταματήσει η «αιματοχυσία» για τις Νομαρχιακές εκλογές με την επιμονή του Σάββα Γαβριηλίδη να είναι υποψήφιος με ή χωρίς κομματική υποστήριξη.

Όταν μετεκλογικά έγινε απόπειρα μιας κάποιας ανάλυσης του εκλογικού αποτελέσματος των Νομαρχιακών εκλογών του 2006, η «ανάγνωση» δεν ξέφυγε από το κάδρο της προσθαφαίρεσης  που έδειχνε ότι η υποψηφιότητα Γαβριηλίδη απέκοψε από τον συνδυασμό του Γιάννη Χασιώτη το  μοιραίο για την ήττα του, δυναμικό.

Όμως οι επιπτώσεις από την ρήξη δεν περιορίστηκαν μόνο στα της Νομαρχίας. Στην πολιτική οι αριθμοί υποκρύπτουν εξαιρετικά σημαντικές έννοιες…

Στην πραγματικότητα η υποψηφιότητα Γαβριηλίδη, πέρα από την αναστάτωση και την «αιμορραγία» που προκάλεσε στην «κομματική νομιμότητα», δρομολόγησε και το πλαίσιο για τις δημοτικές εκλογές.

Σε ένα περιβάλλον εσωκομματικού πολέμου το ΠΑΣΟΚ δεν ήθελε ούτε καν να σκέφτεται το ενδεχόμενο μιας εσωκομματικής «αιματοχυσίας» και για τις δημοτικές εκλογές στη Βέροια. Έτσι έδωσε ουσιαστικά «λευκή επιταγή» στην κ. Ουσουλτζόγλου και επέστρεψε στην αγωνιώδη προσπάθεια να σβήσει τη φωτιά στο μέτωπο των εκλογικών διεργασιών για τη Νομαρχία.

Έτσι κι αλλιώς, σύμφωνα με τα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεδομένα, η κ. Ουσυολτζόγλου πήγαινε για ένα δεύτερο εκλογικό στραπάτσο, οπότε έκλεινε και το πολιτικό της κεφάλαιο…

Από την πλευρά της η μετέπειτα δήμαρχος Βέροιας δεν ήθελε ούτε καν να ακούει για άλλον, πλην της ίδιας, υποψήφιο, θεωρώντας – δικαίως – ότι δικαιούται μια δεύτερη ευκαιρία και όχι να κλείσει την πολιτική της εμπλοκή ως αποτυχημένη παρένθεση.

Η διαδικασία που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα της «Εληάς» ήταν προσεκτικά μελετημένη.

Τυπικά ο έχων την ευθύνη ήταν ο βουλευτής και μέλος της Επιτροπής Εκλογικών διαδικασιών, Βασίλης Γερανίδης. Είχε ήδη  μπόλικο «πονοκέφαλο» με τις εκλογές για τη Νομαρχία…. 

Κομματικός «οικοδεσπότης» ήταν ο γραμματέας της Τοπικής οργάνωσης, Γιώργος Μιχαηλίδης. Μέλος της δημοτικής ομάδας της κ. Ουσουλτζόγλου. Θα ήταν  τουλάχιστον αφελές να αναρωτηθεί κανείς για το ποια υποψηφιότητα υποστήριζε…

Στο «πάνελ», πλην του κ. Γερανίδη κάθονταν ο γραμματέας της Νομαρχιακής, Δημήτρης Σπινθηρόπουλος, διάδοχος του Ιορδάνη Ελευθεράκη και ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης με όλους τους «άσσους» επάνω στο τραπέζι.

Για έναν τρίτο παρατηρητή η εικόνα δεν έδειχνε τίποτε περισσότερο από μια «μάζωξη» κομματικών μελών. Για κάποιον που είχε στοιχειώδη αντίληψη «περί προσώπων και πραγμάτων», η εικόνα μιλούσε από μόνη της… Ήταν μια καλά οργανωμένη διαδικασία, από κάθε άποψη…

Από την διάταξη των παρευρισκομένων μέσα στην αίθουσα, την «διάταξη» της ίδιας της διαδικασίας μέχρι τα αντανακλαστικά σε περίπτωση που πήγαινε κάτι στραβά..

Με επίφαση πλουραλισμού, που πέραν των άλλων αποσυμπιέζει και αποτρέπει πολωτικές καταστάσεις, οι τέσσερις υποψηφιότητες στην πραγματικότητα ήταν μία και μία «τιμητική έξοδος»..

Πρώτη πήρε το λόγο η κ. Ουσουλτζόγλου δημιουργώντας το αναγκαίο κλίμα, ακολούθησε ο Κώστας Ασλάνογλου με ένα «αντι-Σκουμποπουλικό σάλπισμα αντεπίθεσης» και στη συνέχεια οι τόνοι έπεσαν σε μια ευρείας θεωρητικής προσέγγισης ομιλία από τον Θωμά Λιόλιο.

Όταν ήρθε η στιγμή να μιλήσει ο Μένιος Ποτουρίδης, ουσιαστικά το θέμα του υποψήφιου δημάρχου είχε κριθεί.

Εκτός «παιχνιδιού» από τις αρχές του 2001, ο άλλοτε σίγουρος για το «χρίσμα» της διαδοχής του Γιάννη Χασιώτη, στην πραγματικότητα ήταν εντελώς μόνος μέσα στην αίθουσα. 

Ήδη υπήρχε δημοτική ομάδα με επικεφαλής και προϋπηρεσία στα δημοτικά έδρανα, η αίθουσα στην συντριπτική της πλειοψηφία ήταν κατειλημμένη από στελέχη και μέλη με σαφή προτίμηση προς την κ. Ουσουλτζόγλου και από τους παριστάμενους σε διακριτή απόσταση μεταξύ τους Γαβριηλίδη και Χασιώτη, από τον μεν πρώτο δε μπορούσε να περιμένει τίποτα θετικό και ο Γιάννης Χασιώτης, του οποίου υπήρξε πιστός συνεργάτης και σίγουρος διάδοχος, μέσα στη δίνη της εσωκομματικής αναταραχής για τη Νομαρχία ήταν αδύνατο να ρισκάρει ακόμη και την παραμικρή κίνηση.

Η εξαιρετική προετοιμασία της διαδικασίας φάνηκε τη στιγμή που έπρεπε, όπως έπρεπε.

Με μια ομιλία σε ύφος που δεν εξέπεμπε ιδιαίτερη αισιοδοξία, ο Μένιος Ποτουρίδης έπαιξε το τελευταίο χαρτί, «γυρίζοντας την κάνη προς τα μέσα», αλλά ούτε καν πρόλαβε να ολοκληρώσει την πρότασή που ξεκίνησε λέγοντας ότι «η Χαρούλα δεν πείθει…»…

Η καθόλα «ευγενής» και έμφορτη από αγωνιστικό παλμό διαδικασία διακόπηκε από «βαριά γαλλικά» που εξαπέλυαν διάφοροι από την σκληρό πυρήνα της κ. Ουσουλτζόγλου.

Κάπου εκεί επί της ουσίας, η σεμνή τελετή έλαβε τέλος…

Με την κ. Ουσουλτζόγλου επικεφαλής, από τους τρεις άλλους υποψηφίους μόνο ένας συμμετείχε στο ψηφοδέλτιό της. Ο Θωμάς Λιόλιος ο οποίος δεν εκλέχτηκε, παρά την προσδοκώμενη προς αυτόν στήριξη από τη δύναμη της Venus που κινούσε και στήριζε την υποψηφιότητα Γαβριηλίδη.

Κώστας Ασλάνογλου και Μένιος Ποτουρίδης συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο του Γιάννη Χασιώτη για τη Νομαρχία, με μια μάλλον τιμητική συμμετοχή ο πρώτος και μάλλον υποτονική παρουσία ο δεύτερος.

Η εκρηκτική εσωκομματική κατάσταση σχετικά με τις εκλογές για τη Νομαρχία δεν εξομαλύνθηκε ποτέ. Το ΠΑΣΟΚ πήγε στις εκλογές σε συνθήκες κομματικού εμφύλιου, προκαλώντας απορρύθμιση και επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον στην εσωκομματική διαμάχη. 

Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, αυτό λειτούργησε θετικά υπέρ του ψηφοδελτίου του «Κινήματος» για το Δήμο Βέροιας.

Η κ. Ουσουλτζόγλου εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τα αψυχολόγητα «αυτογκόλ» του Χρήστου Σκουμπόπουλου, από το Νοέμβριο του 2005 κέρδιζε σταδιακά, έδαφος.

Το φοβερό καλοκαίρι του 2006 έπιασε το νόημα των ημερών,  άφησε την πολιτική στην άκρη και επένδυσε στο συναίσθημα και στις εντυπώσεις, στέλνοντας τις αρνητικές προς την πλευρά του Σκουμπόπουλου και μεγεθύνοντας τις θετικές στην δική της πλευρά.

Απέναντι σε έναν μονίμως αμήχανο, νευρικό και πίπτοντα σε διαδοχικά αβίαστα λάθη, αντίπαλο και εκμεταλλευόμενη τις συγκυρίες ενός εκλογικού νόμου που εφαρμόστηκε για μία και μοναδική φορά, κέρδισε τις εκλογές από την πρώτη Κυριακή «με διαφορά στήθους»…

Μόλις είκοσι μέρες πριν τις εκλογές διαφάνηκε ότι ο μέχρι τότε δήμαρχος είχε χάσει το αδιαφιλονίκητο έως τότε προβάδισμά του. Η κ. Ουσουλτζόγλου, στο περιθώριο ουσιαστικά της εκρηκτικής προεκλογικής κατάστασης για τη Νομαρχία, βρήκε τους τρόπους και εκμεταλλεύτηκε ιδανικά όλα τα κενά που της έδωσε η περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ημερών.

Διετέλεσε δήμαρχος για δύο θητείες διαμορφώνοντας όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να μπορεί όχι μόνο να επιβάλει το «δαχτυλίδι» στο διάδοχό της, αλλά και να υποστηρίξει νικηφόρα την επιλογή της, παραμένοντας η ίδια σε ρόλο «αόρατης δημαρχεύουσας»…

Η ιστορία γράφεται από γεγονότα. Και κάποιες στιγμές κρίνουν την ιστορία…

Κείμενο – αρχείο: Δημήτρης Καρολίδης