Το ταξίδι μας – Γράφει ο Ευάγγελος Πάλλας

Υπάρχουν στην ζωή μας κάποια τρένα που δεν τα προλαβαίνουμε ποτέ. Με την ψυχή στο στόμα σκαρφαλώνεις στην πλατφόρμα μα τα πόδια μας μάς εγκαταλείπουν στο τέλος.
Υπάρχει ένα τρένο που κάποτε φθάνει, βλέπει πως δεν είμαστε εκεί και αποφασίζει να μας περιμένει.
Περιμένει υπομονετικά μέχρι να αποφασίσουμε να ανεβούμε και να χαθούμε μέσα του. Να φύγουμε μαζί του. είναι το τελευταίο τρένο.
Υπάρχουν κάποιες ελπίδες και όνειρα κρυμμένα βαθειά που δεν τα ανακαλύπτεις, όσο και να προσπαθείς. Διαγράφονται αργά – αργά από όλα τα υπόλοιπα, τρυπώνοντας κάτω από το δέρμα σου. Όπως το τελευταίο τρένο.
Με κατηγορείς πως φτιάνω κόσμους και ταμπουρώνομαι μέσα σε αυτούς. Μάθε λοιπόν πως έχω και εγώ οράματα + ελπίδες. Είμαι ένας γενναίος γραφιάς επαναστάτης. Γεμάτος οργή και πόνο για αυτόν τον κόσμο που με πνίγει. Για αυτό αναζητώ λίγη δημοκρατία.
…Κράτησα τη ζωή μου, ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα. Κατά το πλάγιασμα της βροχής, σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς…
Κάθε φορά που νιώθω άσχημα, κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπος με κάποια δυσκολία, θυμάμαι αυτά τα λόγια και αμέσως ο δρόμος μου φωτίζεται και τα εμπόδια εξαφανίζονται. Πρόκεται για εμπόδια που εμείς οι ίδιοι τοποθετούμε εκεί.
Εγώ είχα την πόρτα μου ανοιχτή. Οι άνθρωποι ερχόντουσαν και έφευγαν, όπως τα τρένα. Μιλούσαμε καμιά φορά, γελούσαμε άλλες φορές κλαίγαμε, αγκαλιαζόμαστε και η πόρτα ήτανε πάντα ανοιχτή. 
Οι άνθρωποι πάντα μπορούσαν να έρθουν και να φύγουν.
Γιατί τότε πρέπει να ταξιδέψω κατά το πλάγιασμα της βροχής, να ξεπεράσω τις δυσκολίες που θαμπώνουν τον ουρανό μας…σε σκοτεινές πλαγιές με κρυμμένους κινδύνους, με άτομα που παραφυλάνε περιμένοντας τη στιγμή που θα κάνουμε το λάθος. Πρέπει να κρατήσουμε τη ζωή μα.
Η αξία του νικητή φαίνεται από την αξία του νικημένου.
…Αντισταθείτε σ’αυτόν που χαιρετάει απ’την εξέδρα ώρες ατελείωτες τις παρελάσεις, σ’αυτήν την άγονη κυρία που μοιράζει έντυπα αγίων, λίβανο και σμύρνα σε μένα ακόμα που σας ιστορώ… Μιχ. Κατσαρός..
Έχουμε ζήσει τόσο πολύ κάτω από την ιεραρχεία, των θεών, των βασιλιάδων έως των κομματικών αφεντικών, και μόλις ξυπνήσαμε για να αντιληφθούμε ότι έχουμε την ικανότητα αυτοδιαχείρισης του εαυτού μας.
H κοινωνία όμως δεν αποτελείται από ήρωες. Όσο τα τραπέζια ήταν στρωμένα μόνο για μια μειοψηφία, και η πλειοψηφία έπρεπε να υπηρετεί τους σκοπούς της μειοψηφίας και να ικανοποιείται με τ' αποφάγια, υπήρχε η ανάγκη να καλλιεργείται η έννοια της ανυπακοής σαν αμαρτίας. Τόσο το κράτος όσο και η εκκλησία το καλλιέργησαν και συνεργάστηκαν για να προφυλάξουν η καθεμιά τη δική της ιεραρχία. Το κράτος χρειαζόταν τη θρησκεία για ν' αποκτήσει μια ιδεολογία που θα συγχώνευε την ανυπακοή με την αμαρτία. Η εκκλησία χρειαζόταν πιστούς που ήταν ήδη εκπαιδευμένοι από το κράτος στις αρετές της υπακοής. Και οι δύο χρησιμοποίησαν το θεσμό της οικογένειας, που η λειτουργία ήταν να εκπαιδεύσει το παιδί στην υπακοή από την πρώτη στιγμή που θα εκδηλωνόταν η δική του θέληση. Η θέληση του παιδιού έπρεπε να σπάσει για να προετοιμαστεί έτσι που να λειτουργήσει σωστά αργότερα σαν "πολίτη".
Θα είμαστε εκεί, στο δρόμο, στην πλατεία, στην ταράτσα κι όπου χρειαστεί. Αλλά θα είμαστε εκεί με τις δικές μας προσλαμβάνουσες στην ίδια όμως πραγματικότητα. Παρέα με τις δικές μας ιδεολογικές αγκυλώσεις και αυταπάτες.